I rzekł do nich: «Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu! 16 Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony; a kto nie uwierzy, będzie potępiony. 17 Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; 18 węże brać będą do rąk, i jeśliby co zatrutego wypili, nie będzie im szkodzić. Na chorych ręce kłaść będą, i ci odzyskają zdrowie».19 Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. 20 Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie, a Pan współdziałał z nimi i potwierdził naukę znakami, które jej towarzyszyły.

«Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!                   

(Mk 16,15)

... I tak czułam się całkowicie zanurzona w Najwyższym FIAT, jak gąbka nasączona Jego światłem. Wszystkie rzeczy stworzone zdawały się przynosić mi pocałunek Woli Bożej, a w tym pocałunku czułam usta mojego Stwórcy, który je do mnie przyłożył.

Wydawało mi się, że FIAT przyniósł ze sobą, w tym samym czasie Trzy Osoby Boskie. Kiedy mój duch wznosił się w świetle FIAT, mój słodki Jezus wyszedł ze mnie i powiedział do mnie: "Moja córko, kiedy Moja Wola będzie miała swoje Królestwo na ziemi i dusze będą żyły w Nim, wiara nie będzie już miała cieni i zagadek ale wszystko będzie jasne i pewne.

Światło Mojej Woli przyniesie jasne widzenie ich Stwórcy we wszystkich rzeczach stworzonych, a dusze będą mogły uchwycić Go swymi rękoma we wszystkim, co stworzyłem z miłości do nich.

Obecnie wola ludzka jest jak cień dla wiary, namiętności są jak chmury, które przesłaniają jej jasne światło, a z wiarą dzieje się tak, jak ze słońcem: choć słońce świeci, gęste chmury, które tworzą się w niższych warstwach powietrza, przesłaniają jego światło i wydaje się ono tak ciemne, jakby była noc. Ci, którzy nigdy nie widzieli słońca, mogą myśleć, że go tam nie ma. Ale kiedy gwałtowny wiatr rozwiewa chmury i ludzie mogą, że tak powiem, uchwycić jego promienne światło - któż jeszcze odważy się twierdzić, że słońce nie istnieje!

W takich okolicznościach znajduje się wiara, ponieważ Moja Wola nie rządzi. Ludzie są prawie jak ślepcy, którzy muszą wierzyć innym, że istnieje Bóg.

Ale kiedy zapanuje Mój Boski FIAT, jego światło sprawi, że uchwycą rękoma istnienie swego Stwórcy, i nie będzie już konieczne, aby inni im o tym mówili. Nie będzie więc już cieni i chmur". Mówiąc to, Jezus pozwolił, aby z Jego serca popłynęła fala radości i światła, która jeszcze bardziej ożywi stworzenia, dodając z naciskiem miłości:

"Jakże tęsknię za Królestwem Mojej Woli! Położy kres złu stworzeń i Naszemu smutkowi. Niebo i Ziemia uśmiechną się do siebie nawzajem, Nasze i ich święta znów będą miały porządek początków Stworzenia. Na wszystko nałożymy zasłonę, aby nigdy więcej nie przerywano świąt".

(z "Księgi Nieba"; tom 24; 29 czerwca 1928)

Kto uwierzy i przyjmie chrzest, będzie zbawiony;..17 Tym zaś, którzy uwierzą, te znaki towarzyszyć będą: w imię moje złe duchy będą wyrzucać, nowymi językami mówić będą; (Mk 16,16+17)

I tak wracając do wiary, Jezus powiedział: "Aby otrzymać, trzeba wierzyć. Jak dla głowy bez wzroku wszystko jest ciemnością i zamętem, tak że chodząc potyka się raz w tym miejscu, raz w tamtym, a w końcu zupełnie upadnie, tak dla duszy bez wiary - nie czyni ona nic innego, jak tylko stacza się z otchłani w otchłań.

Ale wiara służy duszy jako wzrok i jako światło, które prowadzi ją do życia wiecznego. A czym jest karmione to światło wiary? Nadzieją.

A co jest treścią tego światła wiary i tego pokarmu nadziei?  Jest nią miłość.

Wszystkie te trzy cnoty są ze sobą tak splecione, że żadna z nich nie może istnieć bez drugiej.

Rzeczywiście, jaki byłby pożytek z wiary człowieka w ogromne bogactwa wiary, gdyby nie miał on nadziei na nie dla siebie? Pewnie patrzyłby na nie, ale obojętnym wzrokiem, bo wie, że nie należą do niego. Ale nadzieja dodaje skrzydeł światłu wiary, i w nadziei na zasługi Jezusa Chrystusa uważa te skarby za swoje i zaczyna je kochać..."

(z "Księgi Nieba"tom 1; 227+228).

…………………….

Ileż proroctw, ileż przygotowań, ileż wieków nie poprzedziło Mojego Odkupienia? Jak wiele symboli i znaków nie poprzedziło poczęcia Mojej Niebiańskiej Matki?

Gdy Odkupienie zostało dokonane, musiałem utwierdzić człowieka w dobrach Odkupienia, i w tym celu wybrałem apostołów, jako umacniających owoce Odkupienia, którzy mieli szukać zagubionego człowieka za pomocą Sakramentów, i zapewnić mu bezpieczeństwo.

Dlatego Odkupienie jest Zbawieniem, oznacza wybawienie człowieka z każdej otchłani.

Z tego powodu powiedziałem ci innym razem, że uczynić duszę żyjącą w Mojej Woli jest czymś większym niż nawet Zbawienie: Nie jest bowiem tak trudno zbawić się, żyjąc życiem miernym, raz po raz upadając i znowu się podnosząc, i to wybłagało Moje Odkupienie, gdyż chciałem za wszelką cenę zbawić człowieka. To powierzyłem Moim apostołom jako skarbnikom owoców Odkupienia.

Ponieważ wciąż musiałem czynić to, co mniejsze, to co większe zachowałem na później, rezerwując inne epoki na realizację Moich wzniosłych planów.

Tak więc, życie w Mojej Woli to nie tylko zbawienie, ale to świętość, która musi wznieść się ponad wszystkie inne rodzaje świętości, która musi nosić pieczęć świętości Swego Stwórcy.

Dlatego najpierw mniejsze świętości musiały iść jedne za drugimi, jak świta, jako nosiciele, posłańcy i przygotowujący tę świętość, która jest całkowicie Boża. I jak przy Odkupieniu wybrałem Moją nieporównaną Matkę jako łączniczkę ze Mną, od której powinny zstąpić wszystkie owoce Odkupienia, tak i ciebie wybrałem jako ogniwo łączące, z której powinna wziąć początek Świętość Życia w Mojej Woli. A ponieważ wyszła ona z Mojej Woli, aby przynieść Mi pełną chwałę celu, dla którego człowiek został stworzony, musi on powrócić tą samą drogą Mojej Woli, aby wrócić do domu, do swego Stwórcy.

Dlaczego więc jesteś zaskoczona? Są to rzeczy, które zostały ustalone od wieczności i nikt nie zmusi Mnie do odstąpienia od nich.

A ponieważ sprawa jest wielka - chodzi o ustanowienie Królestwa Mojego w duszy także na ziemi - postąpiłem, jak Król, który ma objąć w posiadanie Królestwo: On nie idzie pierwszy ale najpierw pozwala przygotować swój pałac królewski, a następnie wysyła swoich żołnierzy, aby przygotować królestwo i rozporządzać  narodami, jako swoimi poddanymi. Potem podążają strażnicy honorowi i ministrowie, a ostatni jest król: to jest honorowe dla króla.

Oto, jak to uczyniłem: poleciłem przygotować Mój pałac, którym jest Kościół; żołnierzami byli święci, aby Mnie rozsławiali(oglosili) wśród ludów; potem nastąpili święci, którzy siali cuda, jako Moi najbardziej zaufani ministrowie; a teraz przychodzę jako Król, aby królować, dlatego musiałem wybrać duszę, w której powinienem założyć Moją pierwszą Rezydencję i założyć to Królestwo Mojej Woli.

Pozwól Mi więc królować i daj Mi pełną wolność."

(Księga Nieba, Tom 13; 3 grudnia 1921).

Po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga. (Mk 16, 19)

"Moja błogosławiona córko, nie ma takiej cechy w Moim Życiu, która nie symbolizowałaby Królestwa Mojej Boskiej Woli.

W tym dniu Mojego Wniebowstąpienia czułem się zwycięzcą i triumfatorem. Moje cierpienia już się skończyły. Raczej zostawiłem moje cierpienia, które przeżyłem, pośród moich dzieci, które zostawiłem na ziemi, jako pomoc, umocnienie i wsparcie, i jako schronienie, gdzie powinny się ukryć w swoich cierpieniach, aby z moich czerpać heroizm dla swoich ofiar.

Mogę powiedzieć, że zostawiłam Moje cierpienia, Moje przykłady, a nawet Moje Życie jak ziarno, które miało dojrzeć i wzrastać, i pozwolić, by wyłoniło się z niego Królestwo Mojej Bożej Woli.

Tak więc odszedłem i pozostałem [jednocześnie]: mocą moich cierpień, pozostałem w ich sercach, aby być kochanym; ponieważ po Moim Najświętszym Człowieczeństwie, które wstąpiło do nieba, poczułem jeszcze ściślejszą więź z rodziną ludzką, nie pogodziłbym się więc z tym, że nie otrzymam miłości Moich dzieci i braci, których zostawiłem na ziemi.

Pozostałem w Najświętszym Sakramencie, aby się im nieustannie oddawać i aby oni oddawali się Mnie, i znajdowali u Mnie odpoczynek, ulgę, i lekarstwo na wszystkie swoje potrzeby.

Nasze dzieła nie podlegają zmianom; to, co zrobimy raz, zawsze to powtarzamy. Ponadto w dniu Wniebowstąpienia miałem podwójną koronę: koronę, wieniec  Moich dzieci, które zabrałem ze sobą do Ojczyzny Niebieskiej i koronę Moich dzieci, które pozostawiłem na ziemi. Symbolizowali oni tych nielicznych, którzy będą tworzyć początek Królestwa Mojej Woli.

Wszyscy ci, którzy widzieli Mnie wstępującego do nieba, otrzymali tak wiele łask, że oddali swoje życie za głoszenie Królestwa Odkupienia. Oni położyli fundamenty pod założenie Mojego Kościoła, aby mógł on zgromadzić w swoim macierzyńskim łonie wszystkie ludzkie pokolenia. Tak więc pierwsi synowie Królestwa Mojej Woli będą nieliczni, ale napełnieni łaskami tak wielkimi i tak licznymi, że oddadzą swoje życie, aby powołać wszystkich do życia w tym tak świętym Królestwie.

Świetlisty obłok napełnił Mnie, pozbawiając Moich uczniów widoku Mojej Obecności, którzy stali, jak posągi w kontemplacji Mojej Osoby, gdyż piękno Moje tak ich oczarowało i zachwyciło ich oczy, że nie mogli spuścić wzroku na ziemię. Potrzeba było nawet anioła, aby ich pobudzić do powrotu do Wieczernika.

To też jest symbol Królestwa Mojej Woli. Tak potężne i mocne będzie światło, które napełni jego pierwsze dzieci, które przyniosą piękno, zachwyt, pokój Mojego Boskiego Fiat, że dusze z łatwością będą gotowe chcieć poznać, i pokochać tak wielkie dobro.

Pośród uczniów była Moja Mama, która towarzyszyła Mi w Moim odejściu do Nieba: to jest najpiękniejszy symbol. Jest Ona Królową Mego Kościoła, stojąc przy nim, chroniąc go i broniąc. Ona też będzie wyniesiona na tron wśród dzieci Mojej Woli i zawsze będzie siłą napędową, życiem, przewodniczką, doskonałym przykładem i nauczycielką Królestwa Bożego Fiat, które jest tak drogie Jej Sercu.

Jest to Jej tęsknota, Jej palące pragnienie, tęsknota Jej matczynej miłości, ponieważ pragnie Ona zobaczyć swoje dzieci na ziemi, w Królestwie, w którym żyła.

Ona nie zadowala się jedynie posiadaniem swoich dzieci w niebie, w Królestwie Woli Bożej, ale pragnie ich także na ziemi. Czuje, że zadanie powierzone Jej przez Boga, jako Matce i Królowej nie jest jeszcze wypełnione, a Jej misja nie jest jeszcze zakończona, dopóki Wola Boża nie zapanuje na ziemi wśród ludzi. Pragnie, aby Jej dzieci były do Niej podobne i posiadały dziedzictwo swojej Matki.

Dlatego ta Wielka Władczyni ma zawsze czujne oko i jest pełna serdecznej miłości, by pomagać tym, których widzi choć trochę usposobionych do życia w Bożej Woli.

W trudnościach pamiętaj więc, że Ona cię otacza, wspiera, umacnia i bierze twoją wolę w Swoje Matczyne ręce, aby mogła otrzymać życie Najwyższego Fiat."

(z "Księgi Nieba"; tom 34; 20 maja 1936)

Nikt nie może przyjść do Mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; Ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym. 45 Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga. Każdy, kto od Ojca usłyszał i nauczył się, przyjdzie do Mnie. 46 Nie znaczy to, aby ktokolwiek widział Ojca; jedynie Ten, który jest od Boga, widział Ojca. 47 Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: Kto wierzy, ma życie wieczne.

48 Jam jest chleb życia. 49 Ojcowie wasi jedli mannę na pustyni i pomarli. 50 To jest chleb, który z nieba zstępuje: kto go spożywa, nie umrze. 51 Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata».

Napisane jest u Proroków: Oni wszyscy będą uczniami Boga.(J 6,45)

... "Chcę, żebyś wiedziała, że działałem wobec ciebie jak król, który postanawia pokochać przyjaciela, który jest bardzo niepodobny do niego w pozycji społecznej ale miłość jest tak wielka, że król postanowił uczynić go podobnym do siebie.

Teraz ten król nie może zrobić wszystkiego za jednym zamachem i uczynić przyjaciela królem jak on jest sam, ale robi to stopniowo. Najpierw przygotowuje pałac, który wygląda jak jego własny, potem wysyła mu wyposażenie do ozdoby, formuje dla niego małą armię, po czym pożycza mu połowę swojego królestwa, aby mógł powiedzieć: "Co ty posiadasz, ja posiadam, ja królem jestem, królem jesteś ty. Ale zawsze, kiedy król dawał mu te dary, patrzył na jego wierność, a kiedy dawał mu dar, był to powód do nowej radości, większej chwały i honoru, i nowej uczty.

Gdyby król chciał dać przyjacielowi to wszystko, od razu, co dawał mu po trochu, to wprawiłby przyjaciela w zakłopotanie, bo ten nie był pouczony, by móc rządzić; ale stopniowo jego wierność doprowadziła go do tego, że jest wykształcony i wszystko przychodzi mu łatwo.

Tak też uczyniłem z tobą. Ponieważ wybrałem ciebie w szczególny sposób do życia we wzniosłości Mojej Woli, pouczałem ciebie krok po kroku, czyniąc Ją dla ciebie zrozumiałą.

W takim stopniu, w jakim uczyniłem Ją znaną tobie, rozszerzyłem twoją chłonność poznawania i przygotowałem ją na dalsze większe poznanie. Za każdym razem, gdy objawiam ci jakąś wartość lub działanie Mojej Woli, odczuwam większe zadowolenie i razem z Niebem to świętuję.

Teraz, kiedy te Moje prawdy są publikowane, podwajasz Moje rozkosze i Moje święta; dlatego pozwól Mi czynić, a ty jeszcze bardziej zatapiaj się w Mojej woli."

(z "Księgi Nieba"; tom 13; 2 września 1921)

—---------

Zawsze wracam w ramiona Woli Bożej. Wydaje mi się, że Ona pragnie mojego stałego towarzystwa, aby dać mi Swoje ciągłe życie, a ja tęsknię za tym, aby je otrzymać.

Bez Niej brakowałoby mi ziemi pod stopami i bicia serca, i miałbym straszny głód, którego nic innego nie mogłoby zaspokoić. O Boska Wolo, pozwól nam żyć razem, jeśli chcesz mnie uszczęśliwić i znaleźć we mnie szczęście własnego życia!

Tak więc, kiedy mój duch był zagubiony w Fiat, mój ukochany Jezus przyszedł złożyć mi krótką wizytę i przemówił do mnie: "Moja błogosławiona córko, mógłbym to nazwać gorączkową fantazją, delirium, boską pasją Mojej Woli, że chce Ona żyć razem ze stworzeniem, któremu pozostawia Swoją własną Wolę, a Sama bierze ludzkie ograniczenia. Ale czy wiesz dlaczego? Musisz wiedzieć, że Moja Boża Wola zawsze chce dać duszy nowy Akt. Jeśli jednak nie prowadzi z Nią  wspólnego życia i nie jest przyzwyczajona do wykonywania swoich aktów razem z Moją Wolą, tak aby stanowiły one jedność, Moja Wola nie może jej dać tego [nowego Aktu]: bo, po pierwsze, nie byłaby godna go przyjąć, a po drugie, nie rozumiałaby wartości tego wielkiego Daru i nie mogłaby go dla siebie absorbować, jako własnego życia.

Ale jeśli żyje razem z Moją Boską Wolą, zyskuje nowe życie, boskie sposoby działania, niebiańską naukę i może przeniknąć to, co najgłębsze; krótko mówiąc, ponieważ Mój Fiat jest Nauczycielem wszystkich Nauczycieli, tworzy najwyższą Naukę i sprawia, że rzeczy są poznawane takimi, jakimi są w rzeczywistości, a nie zawoalowanymi. Tak więc, kiedy Ona żyje z duszą, nie chce jej pozostawić w niewiedzy.

Raczej poucza ją, sprawia jej niespodzianki i opowiada jej historię Boga, przemieniając w ten sposób duszę i uzdalniając ją do przyjęcia Jego nowego Aktu, którego Moja Wola pragnie jej udzielić. Dusza zyskuje nowy przywilej podobieństwa do Boga w każdym akcie, który wykonuje razem z Nią. Zostaje ona uszlachetniona i upiększona w swoim obcowaniu z Moją Wolą, a co więcej, staje się w naszych twórczych rękach, jak odpowiednie płótno dla malarza.

Im piękniejsze i delikatniejsze płótno, tym piękniejszy obraz chce na nim namalować. Jego pociągnięcia pędzlem i kolory wydają się być jeszcze bardziej plastyczne i trafne na delikatnym płótnie, dzięki czemu barwy wydają się być jeszcze bardziej żywe. W ten sposób płótno staje się obrazem, który wydaje się żywy i staje się tak cenny, że jest podziwiany przez wielu.

Tak więc, Moja Wola jest jeszcze bardziej niż boski malarz i nigdy nie męczy się w tworzeniu nowego piękna, świętości i nowej wiedzy. Czeka, aż dusza dokona aktu razem z Nią, aby ją ubogacić i jeszcze bardziej dać się poznać. Z pomocą swoich boskich pociągnięć pędzla chce wznieść duszę na takie wyżyny i rzadkie piękno, że będzie ona podziwiana przez wiele pokoleń i wszyscy będą ją błogosławić.

Kto tylko może na nią spojrzeć, będzie czuł się szczęśliwy. Wszystkie nowe akty, które dusza otrzymała od Boga [z powodu] działania w Mojej Woli, będą ją chwalić, wysławiać i przedstawiać, jako najpiękniejsze dzieło Mojego Fiat.

Pragnienie Mojego Fiat, aby zniżyć się do życia razem z duszą, to Jego boskie delirium, wskazuje, że chce On dokonać wobec niej wielkich rzeczy, godnych Jego Twórczej Mocy.

Dlatego życie razem z Moim Fiat jest największym szczęściem i powinno być marzeniem, żywiołową pasją i dążeniem wszystkich."

Wtedy usłyszałam, jak szumi we mnie i poza mną morze Boskiego Fiat. O, jak słodkie i piękne jest Jego szemranie! Mówi szemrząc, pieści szemrząc swoje ukochane stworzenie, szemrze i całuje je, bierze je w ramiona i mówi do niego: "Kocham cię i chcę miłości od ciebie".

Nie ma nic piękniejszego i bardziej przyjaznego dla duszy niż "kocham cię" od takiej Świętej Woli, która prosi w zamian o małą miłość stworzenia.

Usłyszałam ten boski szmer płynący, jak życie przez całą moją istotę, a mój dobry Jezus dodał:

"Moja córko, czy chcesz wiedzieć, co to znaczy pełnić Moją Boską Wolę i żyć w Niej? Oznacza to, że dusza wie, gdzie się znajduje, z Kim ma do czynienia, co może otrzymać i nie zapomina o darach, które otrzymała: wszystko to są znaki, że dusza żyje w Mojej Boskiej Woli. Jeśli bowiem twierdzi, że żyje w Niej, a nie wie, gdzie jest i nie zna Boskiego Pałacu Królewskiego, który jest jego mieszkaniem, to oznaczałoby, że nie ceni Mojej Woli; bo rzeczy, osoby czy miejsca cenimy tylko wtedy, gdy je znamy.

Gdyby dusza mówiła: "Żyję w Woli Bożej", a nie znałaby Jej, byłoby to absurdem; a jeśli Jej nie zna, to nie jest to rzeczywistość, lecz powiedzenie(fraza), podczas gdy pierwszą rzeczą, jaką czyni Moja Wola, jest to, że objawia się i daje się poznać duszy, która chce z Nią żyć.

Kiedy więc dusza uświadamia sobie, gdzie się znajduje, zdaje sobie sprawę, że ma do czynienia z Wolą tak świętą, że pragnie Ona(od niej) wszystkiego, aby dać jej wszystko. W ten sposób otrzymuje Jej świętość i Jej światło i zaczyna żyć dobrami tej Woli, z którą przebywa. Teraz, gdy Ją zna, nie ma już ochoty zanurzać się w swojej ludzkiej woli, zwłaszcza że nie należy ona już do niej.

Dzięki tej wiedzy dusza zdobywa słuch, aby Jej słuchać, głos, aby o Niej mówić, ducha, który Ją pojmuje, ufność na sposób Boży, tak że może prosić o wszystko i wszystko otrzymać.  Nie lekceważy bowiem dóbr, które posiada, ale w pełni stara się ich strzec i dziękuje Temu, który tak głęboko zniżył się do życia z nią.

Jeśli ktoś czyta te wersety, które Ja nakazałem ci napisać, i nie rozumie tego; jeśli zastanawia się nad nimi, wątpi w te Najświętsze Prawdy i powątpiewa, że dusza może rzeczywiście zajść tak daleko, gdy żyje (razem) w Mojej Woli, to jest to znak, że ta [wątpiąca] dusza nie żyje z Nią. Jak mógłaby Ją zrozumieć, jeśli nie posiada w sobie tego świętego Życia, jeśli nigdy nie kosztowała Jej rozkoszy, jeśli nigdy nie słuchała Jej pięknych nauk i jeśli jej podniebienie nigdy nie zakosztowało tego Niebiańskiego Pokarmu, który Moja Wola jest w stanie dać? W ten sposób lekceważą to, co Mój Fiat umie czynić i dawać; ale jeśli na to nie zważają, jakże mogliby to zrozumieć?

Jeśli ktoś nie uznaje jakiegoś dobra i nie ma przynajmniej chęci, by w nie wierzyć, prowadzi to do ślepoty ducha i zatwardziałości serca, a w końcu być może do pogardy dla tego dobra. Ale kto zna Moją Wolę i ją pełni, dla niego jest to szczęściem i chwałą.

Ta dusza oddałaby nawet swoje ziemskie życie, aby posiąść życie Mojego Fiat i Jego dobra, które rozpoznała.

Rozpoznaje Go i zamienia się w słuch, aby Go słuchać, we wzrok, aby na Niego patrzeć, w serce, aby Go kochać, i w język, aby o Nim mówić.

Tak, ona chętnie posiadałaby wiele języków, aby opisać dobro, które rozpoznaje, cudowne dobrodziejstwa Mojej Woli, którą posiada, jako swoje życie, ponieważ jej własny język nie wystarcza aby wyliczyć wszystko co wie.

Dlatego, jeśli Ja chcę udzielić jakiegoś dobrodziejstwa lub daru, zwłaszcza wielkiego Daru Mojej Woli, jako życia stworzenia, to pierwszą rzeczą jest to, że Ja to człowiekowi oznajmiam. Nie chcę dawać światła i chować go pod korcem, tak jakby dusza go nie posiadała, ani też Moich Darów ukrywać i niejako pogrzebać je w niej.

Po co więc miałbym jej dać? Jeśli dusza ich nie (roz)pozna, jakże mogłaby Mi odpowiedzieć, pokochać i docenić dary?

Jeśli Ja daję, to dlatego, że chcę żyć wspólnym życiem z duszą i wspólnie cieszyć się dobrem, które jej dałem. Tak, to raczej sam twój Jezus, jako czujny stróż, strzeże darów, którymi obdarzyłem Moje umiłowane stworzenie.

Znać, to znaczy posiadać, a posiadać to wiedzieć. Kto nie zna tych Prawd, dla niego będą One trudne i bez życia.

Bądź więc uważna i ciesz się tym, co twój Jezus ci dał, i co pozwolił ci poznać".

(Księga Nieba, do użytku prywatnego - tom 32; 13 sierpnia 1933)

------------------

"Moja błogosławiona córko, wola ludzka, złączona z Moją, jest również zdolna do czynienia cudów. Bez Mojej Woli jest ona jednak biednym kaleką, który nie może pomóc nawet samemu sobie.

Bez Niej, jest ten biedak, jak uczeń bez nauczyciela, który jest zawsze bez wiedzy, bez wykształcenia i sztuki, i nie może zarobić nawet na kawałek chleba, aby żyć. Wola ludzka bez Mojej jest jak człowiek, który ma nogi bez stóp i ramiona bez rąk, usta bez języka, oczy bez źrenic, głowę bez rozumu. Biedne stworzenie, w jak straszliwej nędzy się znajduje! Ktoś mógłby powiedzieć: "Lepiej, żeby się nigdy nie narodził".

Tak więc życie bez Mojej Woli powinno być najbardziej zatrważające i wzbudzające lęk, ponieważ wszystkie przeciwności spadają na taką duszę.

Natomiast zjednoczona z Moją Wolą, dusza będzie miała sama w sobie do dyspozycji nauczyciela, który nauczy ją najwyższych i najtrudniejszych nauk, i najpiękniejszych sztuk(dzieł) aby mogła być cudem nauki na ziemi i w niebie. Ludzka wola, zjednoczona z Moją, będzie miała ludzkie nogi i boskie stopy, które sprawią, że dusza będzie niestrudzenie biegła po ścieżce dobra. Będzie miała ludzkie ramiona i boskie ręce oraz ruchy, które mogą dokonać największych dzieł, które upodabniają ją do Jej Stwórcy. Z naszym Boskim Ruchem obejmie ona Wiecznego, zawsze wierna(lojalna) mocno tuląc Nas do swego serca.

Zjednoczona z Naszą Wolą, będzie miała ludzkie usta, ale słowo i głos będą z Boga: o, jakże wymownie będziemy mówić o naszym Najwyższym Bycie! Jednym słowem, posiądzie Nasze oko, przez które będzie patrzeć na wszystkie rzeczy stworzone, i w nich rozpozna Nasze Życie i Naszą Miłość, i to jak musi Nas kochać.

Zjednoczona z Naszym, będzie będzie posiadać boski rozum i będzie odczuwać w sobie pewien rodzaj wlanej wiedzy, która tworzy dobrze ukształtowanego człowieka, stojącego całkowicie w porządku(ładzie) Stwórcy.

Wszystko zostanie przemienione w dobro, a nawet  więcej, nie będzie takiego dobra, którego nie posiadałby człowiek, który żyje w Naszej Woli.

Nasza Wola jest prawdziwą pogromczynią wszelkiego zła i nieszczęść, i  przywołuje do życia wszystkie dobra, ponieważ to Ona posiada ich źródło. Co więcej, dusza, która mieszka w Naszej Woli, w każdym ruchu, w każdym oddechu, w każdym uderzeniu serca i we wszystkim, co może uczynić, nieustannie dokonuje podbojów, i to podbojów boskich.

Kiedy żyje w Mojej Woli, oddycha niejako Moim oddechem, porusza się Moim ruchem, a jej serce bije Moim wiecznym biciem Serca.

W ten sposób nabywa ona “zdobywczy Akt” we wszystkich swoich aktach, a to jest dane jej sprawiedliwie i z obfitą miłością. Ponieważ żyje ona w Naszej Woli i nie daje już życia swojej własnej woli, słusznie przebywa w Naszych niebiańskich regionach(sferach), cieszy się Naszą Błogosławioną Wolą i korzysta z niej.

Tak więc biedna córka, chcąc żyć w Naszej Woli na ziemi, pozbawia się rozkoszy nieba: jest to najbardziej heroiczny akt, najbardziej intensywna miłość, która rani całe niebo, naszą Boskość, Królową Nieba. O, jakże Oni podziwiają heroizm tej duszy i jak bardzo My wszyscy ją miłujemy!

Nasza miłość, która nigdy przez nikogo nie pozwoli się przewyższyć, daje duszy dla każdego oddechu, dla każdego najmniejszego ruchu, kiedy myśli, patrzy i mówi, Akt zdobywczy i boski. Te podboje są niezliczone.

Czujemy, że to nie [już] stworzenie oddycha i porusza się, ale My, którzy nadajemy duszy wartość, jaką zawiera Nasz oddech i ruch, który zawiera wszystkie możliwe i wyobrażalne wartości. W ten sposób jest ono zdobywcą Naszego Życia i Naszych Aktów.

Ta szczęśliwa dusza, swoim aktem zdobywczym, daje Nam możliwość, abyśmy mogli stale wyrażać Naszą Miłość, Naszą własną błogość i Nasz spokój. Jej podboje stale opieczętowują, są niejako stałymi podpisami pod Naszym zarządzeniem, że Królestwo Naszej Woli przyjdzie na ziemię.

Te podboje skracają czas [do tego momentu], zwłaszcza że Nasze aktywne Życie nie jest już obce na ziemi, ale już istnieje i ustanowiło swoje Królestwo w tej błogosławionej duszy.

Dlatego bądź uważna, nigdy się nie zatrzymuj, a ja będę zapisywał wszystko, nawet twój oddech, aby jeszcze bardziej cię kochać i abyś mogła dokonać wielu podbojów, z których jeden będzie piękniejszy od drugiego."

(z "Księgi Nieba"; tom 36; 26 czerwca 1938)

Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba. Jeśli kto spożywa ten chleb, będzie żył na wieki. Chlebem, który Ja dam, jest moje ciało za życie świata».

(J 6,51)

... Otóż, kiedy wylewałam mój ból Jezusowi, On pozwolił się zobaczyć we mnie, a sakramentalne zasłony [Eucharystii] tworzyły coś w rodzaju lustra, w którym Jezus był - żywy i prawdziwy.

I mój słodki Jezus powiedział do mnie: "Moja córko, tym lustrem są sakramentalne zasłony chleba(łac. accidens), które zamykają (więżą) Mnie w nich. Formuję Moje życie w Hostii, ale ona nie daje Mi nic: żadnego uczucia, żadnego bicia serca, nawet najmniejszego "kocham cię", jest jakby martwa dla Mnie. Pozostaję sam, bez cienia odpowiedzi, i dlatego Moja miłość chce wyjść niemal niecierpliwie, rozbić to lustro i zejść do serc, aby znaleźć w nich tę odpłatę, której ta hostia nie wie, jak dać, ani nie może dać.

Ale czy wiesz, gdzie znajdę Moją prawdziwą odpłatę? W duszy, która żyje w Mojej Woli. Gdy tylko zstąpię do jej serca, natychmiast pochłaniam sakramentalne zasłony Hostii, ponieważ wiem, że szlachetniejsze zasłony, droższe Mi, są gotowe dla Mnie, aby Mnie otoczyć i nie pozwolić Mi opuścić tego serca, które nie tylko da Mi życie w sobie - ale życie za życie.

Nie będę sam, ale z moim najwierniejszym towarzystwem, będziemy dwoma sercami bijącymi razem i kochającymi razem, nasze pragnienia będą tylko jednym; w ten sposób pozostanę w tej duszy i tam będę żył Moim Życiem, żywym i prawdziwym, jak w Najświętszym Sakramencie.

Ale czy wiesz, czym są te zasłony, które znajduję w duszy, która czyni Moją Wolę?

To jej akty dokonane w Mojej Woli, które jeszcze bardziej niż te sakramentalne zasłony, rozprzestrzeniają się wokół Mnie i więżą Mnie, ale w szlachetnym Boskim Więzieniu, a nie w ciemnym, ponieważ jej akty dokonane w Mojej Woli oświetlają je i ogrzewają bardziej niż słońce.

O, jakże jestem szczęśliwy, prowadząc w niej prawdziwe życie, bo czuję się tak, jakbym był w moim niebiańskim pałacu.

Spójrz na Mnie w swoim sercu, jaki jestem błogi i szczęśliwy i cieszę się najczystszymi radościami!" ...

(z "Księgi Nieba"; tom 16, 5 listopada 1923, z tłumacz. DI Irmengard Haslinger )

…………………

Po przyjęciu Komunii trzymałam mocno przy swoim sercu mojego ukochanego Jezusa i powiedziałam: Życie moje, jak bardzo chciałabym uczynić to, co Ty sam uczyniłeś, przyjmując siebie w Najświętszym Sakramencie. Chcę, abyś znalazł we mnie Twoją własną radość, Twoje własne modlitwy i Twoje własne zadośćuczynienie. A mój zawsze ukochany Jezus powiedział do mnie: Córko moja, w tej małej przestrzeni Hostii zawieram wszystko. Chciałem więc przyjąć siebie samego, aby dokonać pełnych czynów, które by godnie wielbiły Ojca, ponieważ stworzenia przyjmowały Boga, a Ja dawałem stworzeniom pełny owoc mojego Życia Sakramentalnego. W przeciwnym razie Eucharystia byłaby niepełna dla chwały Boga i dla dobra stworzeń. Tak więc w każdej Hostii są moje modlitwy, dziękczynienia i wszystko, co było potrzebne, aby wielbić Ojca, a także to, co stworzenie powinno było Mi uczynić.  Jeśli więc stworzenie to zaniedbuje, Ja w każdej Hostii prowadzę dalej swoje dzieło, jak gdybym dla każdej duszy przyjął siebie ponownie. Tak więc dusza musi się przemienić we Mnie i zespolić w jedno ze Mną, i uczynić swoimi moje Życie, moje modlitwy, moje jęki miłości, moje boleści i moje palące bicia serca, gdyż Ja chciałbym wypalić dusze. Nie mogę jednak znaleźć nikogo, kto by pozwolił się zdobyć moim płomieniom. Ja odradzam się w Hostii, żyję, umieram i się wyniszczam. Nie znajduję jednak nikogo, kto mógłby się wyniszczyć dla Mnie.

Kiedy dusza powtarza to, co Ja czynię, mam wrażenie, jak gdybym po raz kolejny przyjął siebie samego, oraz znajduję pełną chwałę, boską radość i ujście miłości, które Mi dorównuje. Udzielam wtedy duszy łaski wyniszczenia się moim własnym wyniszczeniem.

(Księga Nieba, Tom 11, 24 luty 1917)